Wersja z 13:45, 11 kwi 2024

Religia Niebiańskich Smoków, Zmierzchu i Świtu, koncentruje się na głębokiej kosmicznej równowadze pomiędzy Ładem i Chaosem. Ich kult podkreśla wzajemne powiązania z naturą i samym sobą poprzez rytuały, które odzwierciedlają cykle dnia i nocy, zmieniające się pory roku i żywioły. Kierując się naukami smoków, praktykujący poszukują wewnętrznej harmonii i dążą do równowagi we wszystkich aspektach życia. Określana jest w dzisiejszych czasach starożytną, bądź pierwotną religią kosmicznego balansu.

Historia

Koncepcja kultu Niebiańskich Smoków rozpoczęła się jako naturalny wyraz czci i podziwu. Istoty rozumne uznawały smoki za potężne symbole sił kosmicznych i przypisywały im cechy równowagi, mądrości i opieki. Z czasem podziw ten przekształcił się w formę duchowego oddania. Ta starożytna religia obracała się wokół przekazu stworzenia Wszechświata przez wszechwiedzącą i wszechmocną Stwórczynie. Niebiańskie Smoki, nazywane Zmierzchem i Świtem, były czczone jako jej pierworodne dzieci, których zadaniem było utrzymanie delikatnej równowagi między Ładem a Chaosem. Jest to najstarsza znana religia, której pierwsze przekazy wywodzą się z antycznych czasów przed Kataklizmem Zapomnianego Kontynentu.

Zmierzch i Świt

Smok Zmierzchu, Yanvaalnahkriin - zwiastun nocy reprezentowana przez enigmatyczną czerń nocy i dwa księżyce. Z jej skrzydłami północy i łuskami jak obsydian, uosabiała bierność, uległość i melancholijne piękno zimowego uścisku. Energia Zmierzchu rezonowała z żywiołami wody i ziemi, a także głębokimi tajemnicami kryjącymi się w cieniach. Była czczona jako opiekuńcza i współczująca Matka Ziemi, zdolna do przynoszenia ukojenia i uzdrawiania, oferując pocieszenie w czasach trudności.

Smok Świtu, Sheinmaarviikein - zwiastun światła reprezentowany przez promienne słońce i dzień. Jego łuski mieniące się jak złoto i ze skrzydłami, które łapały poranne światło, uosabiał siłę, aktywność i radosną witalność letniego uścisku. Energia Świtu symbolizowała ogień i niebo, a także nowe początki wschodzące wraz ze świtem oraz rozwój. Były czczony jako życzliwy i opiekuńczy Ojciec Niebo, prowadząc przez życiowe wyzwania z siłą i odwagą.

Chociaż Niebiańskie Smoki powstrzymywały się od bezpośredniej ingerencji w sprawy śmiertelników, ich obecność i wpływy były głęboko odczuwalne. Gdy pierwsze istoty rozumne rozwinęły poczucie duchowości i szacunku dla otaczającego je świata, wschodzące i zachodzące słońce, przybywające i ubywające księżyce oraz zmiany pór roku były celebrowane jako przejawy obecności Smoków i trwającego tańca równowagi, który reprezentowały.

Kosmiczna Bitwa

W odległej przeszłości, z wnętrza czarnej Pustki serca Wszechświata, wyłoniły się Pradawne (Eldritch) istoty z obcego wymiaru. Istoty te były pożeraczami materii, zdolnymi pochłonąć planety i gwiazdy. Ich nienasycony głód stanowił zagrożenie dla równowagi struktury stworzenia. Gdy te koszmarne i niszczycielskie istoty rozprzestrzeniły podstępnie swoje macki w kosmosie, Niebiańskie Smoki, Zmierzch i Świt, dostrzegły zbliżające się niebezpieczeństwo. Z eterycznym blaskiem i cienistą potęgą, Smoki starły się z zagrożeniem w kosmicznej bitwie, która odbiła się echem w samym czasie. Nasycane niewyczerpaną magią Mgieł Czasu, połączyły energie żywiołów, by powstrzymać atak Pradawnych, a ich szczątki zapieczętować w odmętach wszechświata, gdzie pozostają uwięzione poza czasem i przestrzenią.

Choć same Pradawne istoty zostały pokonane, ich złowroga energia zrodziła rozproszone pozostałości, znane jako pomioty Pradawnych, które czają się w szczelinach rzeczywistości. Poskręcane i zniekształcone, o niestabilnych kształtach, które wymykają się śmiertelnemu zrozumieniu. Pomioty te mają potencjał subtelnego zakłócania harmonii, powodując powstawanie wyrw absurdu w niczego niespodziewanych zakątkach istnienia.

Łzy Zmierzchu i Krew Świtu

Kosmiczna anomalia, zrodzona ze złożonej interakcji Porządku i Chaosu, spowodowała rozłam w strukturze istnienia. W rezultacie harmonia, której pilnie strzegły Zmierzch i Świt, została zakłócona. Siły Chaosu i Porządku wzrosły i zderzyły się w nieokiełznanej symfonii, siejąc spustoszenie w Świecie Materialnym. Katastrofy naturalne, konflikty i cierpienie przetoczyły się przez Nefer. Niebo spowiła wieczna ciemność, szalały pożary, a żywioły wymknęły się spod kontroli.

Podczas tego zamętu, Niebiańskie Smoki, Zmierzch i Świt, płakały z powodu cierpienia, które dotknęło Świat Materialny. Zmierzch zapłakała srebrnymi łzami, lśniącymi jak srebrny deszcz, które spadały z niebios, a każda kropla niosła jej smutek i fragment jej opiekuńczego ducha. Podobnie ofiarowana krew Świtu, promienna jak płynne złoto, której krople płynęły jako świadectwo jego odporności i żarliwości jego ochrony. Gdy łzy Zmierzchu i krew Świtu dotknęły ziemi i połączyły się z esencją Świata Materialnego, nastąpiła niesamowita transformacja.

Z krwi i łez narodziły się śmiertelne smoki, z których każdy był powiązany z pierwotnymi aspektami swych rodziców. Smok ziemi pracował, by naprawić zniszczone krajobrazy, smok wody starał się uspokoić szalejące morza, smok ognia dążył do złagodzenia niszczycielskich płomieni, a smok powietrza dążył do uspokojenia burzliwych wiatrów. Pośród ich wysiłków, nieuchwytny smok ciemności i świetlisty smok światła dołączyły do ich sprawy, razem tworząc symfonię odnowy, która była echem wiecznego tańca harmonii Niebiańskich Smoków.

Dary Zmierzchu i Świtu

W czasach przed pierwszymi cywilizacjami, gdy Nefer wciąż była rozległą dziczą nieokiełznanych krajobrazów, Zmierzch i Świt, spojrzeli w dół na rodzące się plemiona czujnym okiem. Będąc pod wrażeniem współistnienia plemion ze światem przyrody, postanowili obdarzyć swoimi błogosławieństwami dwie odrębne grupy: plemię ludzi i plemię ambastów.

Do plemienia ludzi Zmierzch wyciągnęła swoją cienistą płetwę, a gdy to zrobiła, chłodna, uspokajająca mgiełka otoczyła otoczenie. Ci, którzy przyjęli błogosławieństwo Zmierzchu, odkryli więź z głębinami oceanów. Podsycana przez tę więź, jednostki te mogły wyłonić podobne do rybich ogony. Z tymi ogonami mogli poruszać się po wodach z elegancją, nurkując w tajemniczych głębinach i czując prądy morskie. Ich skóra nosiła skomplikowane wzory przypominające łuski ryb, a oczy skrywały tajemnice głębin. Plemię to stało się znane jako Syreny, Dzieci Księżyców.

Do plemienia ambastów Świt wyciągnął swoje promienne skrzydło, a gdy to zrobił, przez ziemię przetoczyła się delikatna bryza wypełniona ciepłem i witalnością. Ci, którzy przyjęli błogosławieństwo Świtu, odkryli w sobie nową więź z niebem. Zainspirowani tą więzią, osoby te mogły wyłonić skrzydła przypominające ptasie. Dzięki tym skrzydłom mogli szybować w niebiosach, dotykając chmur i czując uścisk wiatru. Ich oczy lśniły blaskiem słońca, a w ich głosach brzmiały melodie poranka. Plemię to stało się znane jako Sfinksy, Dzieci Słońca.

Wierzenia